konsomatris düşler görüyorum baba
ve beni daha uzun bi trene bindiriyorlar
tam beş yıl
otuz dakika
sekiz vagon
boğazlı kazaklarımızı da gömdük vaktiyle
umutsuz kediler
ve umutlu insanlar gibi
ah trende unuttuğumuz karanfil kokulu kitaplar dahi
değildi yaşamak
ankara'nın konsomatris düşlerinde
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder